w którym współtworzył Drużyny Polowe „Sokoła”. Jako instruktor wojskowy prowadził tajne kursy żołnierskie, podoficerskie dla młodzieży polskiej.
Był dowódcą 2.Brygady Legionów Polskich. W październiku 1918r.
we Francji, został szefem powstającej tam armii polskiej, nazwanej
(od koloru munduru) Błękitną Armią, w skład której wchodziło kilkadziesiąt tysięcy polskich Sokołów, głównie ze Stanów Zjednoczonych i Kanady.
W 1918 roku polskie odziały dowodzone przez gen. J. Hallera wzięły udział
w walkach z Niemcami na froncie zachodnim w Wogezach i Szampanii.
Duża liczba, około sto tysięcy dobrze wyszkolonych żołnierzy oraz nowoczesny sprzęt stanowiły potężne wzmocnienie tworzonego
w niepodległej Rzeczypospolitej Wojska Polskiego.
W październiku 1918 r. został szefem Frontu Pomorskiego, mającego za zadanie pokojowe przejęcie Pomorza, otrzymanego przez Polskę w traktacie wersalskim. Akcja trwała od stycznia do lutego 1920r. i została uwieńczona symbolicznymi „zaślubinami z morzem”, zorganizowanymi w Pucku
10 lutego dla uczczenia włączenia Pomorza w granice odrodzonej Polski.
W czerwcu 1919 r. gen. J. Haller otrzymał dowództwo Frontu Południowo- Zachodniego. Błękitną Armię, którą dowodził skierowano na front polsko-ukraiński, gdzie rozbiła siły ukraińskie okupujące znaczne obszary Małopolski Wschodniej i w zwycięskim marszu dotarła aż nad rzekę Zbrucz. Niedługo później dowodził Armią Ochotniczą broniącą Warszawy w 1920 r. przed nawałą bolszewicką.
Zmarł 4 czerwca 1960 roku w wieku 87 lat. W 1993 roku z inicjatywy polskich kombatantów i harcerzy jego prochy wróciły do kraju i spoczęły
w krypcie w kościele garnizonowym św. Agnieszki w Krakowie.
zredagował: Konrad Firlej – Prezes PTG „Sokół” w Krakowie